پرینتر سه بعدی

پیشینه پرینتر سه بعدی
درین نوشته‌علمی به جزئییات مرتبط با تاریخچه پرینتر سه آتی خوا‌هیم پرداخت.

ده سال 1940 و 1950

معنی کلی و نحوه آیتم به کار گیری در پرینتر سه بعدی برای نخسین بار به وسیله موری لینستر در سال 1945 مطرح شد.

همینطور بوسیله ریموند اف جونز، در نوامبر 1950 در خبرنامه علمی تخیلی Astounding منتشر شد. وی از آن تحت عنوان “اسپری مولکولی” خاطر کرد.

ده سال 1970

در سال 1970، یوهانس اف گوتوالد تصویب کننده مایع، یک دستگاه فلزی جوهر افشان را برای ساختن یک قطعه فلزی قابل انتقال روی یک سطح را تصویب کرد. به حیث می‌رسد این او‌لین تصویب ابداع بود که چاپ سه آتی را با مثال سازی سریع و الگوهای درخواستی آشنا کرد.

در سال 1974

دیوید اچ جونز معنی چاپ سه آینده را در خبرنامه New Scientist مطرح کرد.

ده سال 1980 در تاریخچه پرینتر سه آجل
امکانات و مواد نخستین ساخت مواد افزودنی در ده سال 1980 گسترش یافت.

در آوریل 1980، Hideo Kodama از موسسه پژوهش ها صنعتی شهرداری ناگویا دو شیوه افزودنی را برای تشکیل داد سبک های پلاستیکی سه آینده با پلیمر ترموست اختراع کرد، جایی که حیطه قرار تصاحب کردن در معرض اشعه ماوراء بنفش به وسیله الگوی ماسک یا این که فرستنده فیبر کپی در اختیار گرفتن میشد. او حق تصویب نوآوری این پلاتر XYZ را تصویب کرد که در 10 نوامبر 1981 منتشر شد.

حاصل پژوهش ها او تحت عنوان مقاله‌ها خبر نامه در آوریل و نوامبر سال 1981 منتشر شد. با این اکنون، خبرنامه هیچ واکنشی به دسته انتشارات او نماد نداد. دستگاه وی در آزمایشگاه محاسبه بالایی نداشت و مدیر وی هیچ عشق ای نماد نداد. دارایی تحقیقاتی او صرفا 60،00 ین یا این که 545 دلار در سال بود. حصول حقوق و دستمزد تصویب ابداع برای پلاتر XYZ کنار نهاده شد و پروژه به آخر رسید.

در 2 ژوئیه 1984، کارآفرین آمریکایی بیل مسترز تصویب نوآوری را برای فرایند و سیستم ساخت و ساز خود کار رایانه ای خویش تصویب کرد. این پرونده در USPTO تحت عنوان اولی تصویب ابتکار عمل چاپ سه آجل در تاریخ تصویب شد. این اولی نوآوری از سه نوآوری وابسته به کارشناسی بود که مبنا و مبنا سیستم های چاپ سه آجل امروزه را ساخت.

در 16 ژوئیه 1984، آلن لمهوته، اولیویر دی ویته و ژان کلود آندره تصویب ابتکار خویش را برای روند کلیشه سنگی تصویب کردند. درخواست مخترعان فرانسوی به وسیله کمپانی جنرال الکتریک فرانسوی (کنونی آلکاتل آلستوم) و CILAS (کنسرسیوم لیزر) کنار گذارده شد. ادله داعیه گردیده “عدم بینش تجاری” بود.

در سال 1983، روبرت هاوارد پژوهش ها R.H. را استارت کرد، که بعداً Howtek Inc نامیده شد تا در فوریه 1984 یک چاپگر دو آینده جوهر افشان رنگی، Pixelmaster را پیشرفت دهد، که در 1986 با استعمال از جوهر پلاستیکی ترموپلاستیک (ذوب داغ) تجاری شد.

در 8 آگوست 1984 یک حق تصویب ابتکار، به Chuck Hull از کمپانی 3D Systems Corporation، تخصیص داده شد. نوآوری منحصر او برای یک سیستم ایجاد کرد استریولیتوگرافی بود، که در آن لایه ها جدا اضافه می شدند. هال این فرآیند را تحت عنوان “سیستمی برای ساخت‌و‌ساز اجسام سه آتی با ساخت الگوی مقطعی از شیء متبوع” تعریف‌و‌تمجید کرد.

سهم هال، در پوسته پوشه STL (استریولیتوگرافی) و استراتژی های برش و مالامال کردن دیجیتال رایج در اکثری از فرآیندهای مدرن بود. در سال 1986، چارلز هال برنده به تصویب ابداع برای این سیستم شد و کمپانی 3D Systems Corporation تشکیل شد و او‌لین چاپگر تجاری سه آینده تجاری، SLA-1 ، را بعداً در 1987 یا این که 1988 منتشر کرد.

یک اپلیکیشن ویژه اکستروژن پلاستیک، که در سال 1988 به وسیله S. Scott Crump پیشرفت داده شد و به وسیله کمپانی او Stratasys تجاری شد، که اولی FDM خویش را به بازار عرضه کرد.

داشتن یک چاپگر سه آتی در ده سال 1980 بالغ بر 300000 دلار هزینه داشت (650،000 دلار در سال 2016).
ده سال 1990

فرآیندهای AM برای پخت یا این که ذوب فلزات (مانند پخت لیزری انتخابی، پخت بدون واسطه لیزر فلزات و ذوب لیزری انتخابی) معمولاً در ده سال های 1980 و 1990 اجرا می‌شد. در آن مجال، کل فلزکاری با فرآیندهایی اعمال می‌شد که امروزه غیر افزودنی (ریخته گری، ایجاد کرد، مهر زنی و ماشینکاری) نامیده میگردد.

در وسط ده سال 1990، تکنیک های جدیدی برای رسوب مواد در دانش کده استنفورد و کارنگی ملون توسعه و گسترش داده شد. مثلا میکرو پخش و مواد اسپری گردیده.

اصطلاح چاپ سه آینده اصولا به فرایند بستر پودری با به کارگیری از چاپ جوهر افشان استاندارد اشاره داشت که در MIT به وسیله Emanuel Sachs در سال 1993 توسعه و گسترش یافت و بوسیله Soligen Technologies ، Extrude Hone Corporation و Z Corporation تجاری شد.

در سال 1993

یک کمپانی چاپگر سه آجل جوهر افشان با اسم Sanders Prototype، Inc و بعد ها Solidscape معرفی شد و یک سیستم ایجاد کرد جت پلیمری با تمرکز بالا با ساختارهای ساپورت محلول معرفی کرد (که تحت عنوان تکنیک “نقطه بر نقطه” طبقه بندی می‌گردد).

در سال 1995، انجمن Fraunhofer مراحل ذوب لیزری انتخابی را پیشرفت اعطا کرد.

ده سال 2000

تصویب خلاقیت پروسه چاپ سبک سازی رسوب تلفیقی (FDM) در سال 2009 منقضی شد.

پیشینه پرینتر سه بعدی
درین نوشته‌علمی به جزئییات مرتبط با تاریخچه پرینتر سه آتی خوا‌هیم پرداخت.

ده سال 1940 و 1950

معنی کلی و نحوه آیتم به کار گیری در پرینتر سه بعدی برای نخسین بار به وسیله موری لینستر در سال 1945 مطرح شد.

همینطور بوسیله ریموند اف جونز، در نوامبر 1950 در خبرنامه علمی تخیلی Astounding منتشر شد. وی از آن تحت عنوان “اسپری مولکولی” خاطر کرد.

ده سال 1970

در سال 1970، یوهانس اف گوتوالد تصویب کننده مایع، یک دستگاه فلزی جوهر افشان را برای ساختن یک قطعه فلزی قابل انتقال روی یک سطح را تصویب کرد. به حیث می‌رسد این او‌لین تصویب ابداع بود که چاپ سه آتی را با مثال سازی سریع و الگوهای درخواستی آشنا کرد.

در سال 1974

دیوید اچ جونز معنی چاپ سه آینده را در خبرنامه New Scientist مطرح کرد.

ده سال 1980 در تاریخچه پرینتر سه آجل
امکانات و مواد نخستین ساخت مواد افزودنی در ده سال 1980 گسترش یافت.

در آوریل 1980، Hideo Kodama از موسسه پژوهش ها صنعتی شهرداری ناگویا دو شیوه افزودنی را برای تشکیل داد سبک های پلاستیکی سه آینده با پلیمر ترموست اختراع کرد، جایی که حیطه قرار تصاحب کردن در معرض اشعه ماوراء بنفش به وسیله الگوی ماسک یا این که فرستنده فیبر کپی در اختیار گرفتن میشد. او حق تصویب نوآوری این پلاتر XYZ را تصویب کرد که در 10 نوامبر 1981 منتشر شد.

حاصل پژوهش ها او تحت عنوان مقاله‌ها خبر نامه در آوریل و نوامبر سال 1981 منتشر شد. با این اکنون، خبرنامه هیچ واکنشی به دسته انتشارات او نماد نداد. دستگاه وی در آزمایشگاه محاسبه بالایی نداشت و مدیر وی هیچ عشق ای نماد نداد. دارایی تحقیقاتی او صرفا 60،00 ین یا این که 545 دلار در سال بود. حصول حقوق و دستمزد تصویب ابداع برای پلاتر XYZ کنار نهاده شد و پروژه به آخر رسید.

در 2 ژوئیه 1984، کارآفرین آمریکایی بیل مسترز تصویب نوآوری را برای فرایند و سیستم ساخت و ساز خود کار رایانه ای خویش تصویب کرد. این پرونده در USPTO تحت عنوان اولی تصویب ابتکار عمل چاپ سه آجل در تاریخ تصویب شد. این اولی نوآوری از سه نوآوری وابسته به کارشناسی بود که مبنا و مبنا سیستم های چاپ سه آجل امروزه را ساخت.

در 16 ژوئیه 1984، آلن لمهوته، اولیویر دی ویته و ژان کلود آندره تصویب ابتکار خویش را برای روند کلیشه سنگی تصویب کردند. درخواست مخترعان فرانسوی به وسیله کمپانی جنرال الکتریک فرانسوی (کنونی آلکاتل آلستوم) و CILAS (کنسرسیوم لیزر) کنار گذارده شد. ادله داعیه گردیده “عدم بینش تجاری” بود.

در سال 1983، روبرت هاوارد پژوهش ها R.H. را استارت کرد، که بعداً Howtek Inc نامیده شد تا در فوریه 1984 یک چاپگر دو آینده جوهر افشان رنگی، Pixelmaster را پیشرفت دهد، که در 1986 با استعمال از جوهر پلاستیکی ترموپلاستیک (ذوب داغ) تجاری شد.

در 8 آگوست 1984 یک حق تصویب ابتکار، به Chuck Hull از کمپانی 3D Systems Corporation، تخصیص داده شد. نوآوری منحصر او برای یک سیستم ایجاد کرد استریولیتوگرافی بود، که در آن لایه ها جدا اضافه می شدند. هال این فرآیند را تحت عنوان “سیستمی برای ساخت‌و‌ساز اجسام سه آتی با ساخت الگوی مقطعی از شیء متبوع” تعریف‌و‌تمجید کرد.

سهم هال، در پوسته پوشه STL (استریولیتوگرافی) و استراتژی های برش و مالامال کردن دیجیتال رایج در اکثری از فرآیندهای مدرن بود. در سال 1986، چارلز هال برنده به تصویب ابداع برای این سیستم شد و کمپانی 3D Systems Corporation تشکیل شد و او‌لین چاپگر تجاری سه آینده تجاری، SLA-1 ، را بعداً در 1987 یا این که 1988 منتشر کرد.

یک اپلیکیشن ویژه اکستروژن پلاستیک، که در سال 1988 به وسیله S. Scott Crump پیشرفت داده شد و به وسیله کمپانی او Stratasys تجاری شد، که اولی FDM خویش را به بازار عرضه کرد.

داشتن یک چاپگر سه آتی در ده سال 1980 بالغ بر 300000 دلار هزینه داشت (650،000 دلار در سال 2016).
ده سال 1990

فرآیندهای AM برای پخت یا این که ذوب فلزات (مانند پخت لیزری انتخابی، پخت بدون واسطه لیزر فلزات و ذوب لیزری انتخابی) معمولاً در ده سال های 1980 و 1990 اجرا می‌شد. در آن مجال، کل فلزکاری با فرآیندهایی اعمال می‌شد که امروزه غیر افزودنی (ریخته گری، ایجاد کرد، مهر زنی و ماشینکاری) نامیده میگردد.

در وسط ده سال 1990، تکنیک های جدیدی برای رسوب مواد در دانش کده استنفورد و کارنگی ملون توسعه و گسترش داده شد. مثلا میکرو پخش و مواد اسپری گردیده.

اصطلاح چاپ سه آینده اصولا به فرایند بستر پودری با به کارگیری از چاپ جوهر افشان استاندارد اشاره داشت که در MIT به وسیله Emanuel Sachs در سال 1993 توسعه و گسترش یافت و بوسیله Soligen Technologies ، Extrude Hone Corporation و Z Corporation تجاری شد.

در سال 1993

یک کمپانی چاپگر سه آجل جوهر افشان با اسم Sanders Prototype، Inc و بعد ها Solidscape معرفی شد و یک سیستم ایجاد کرد جت پلیمری با تمرکز بالا با ساختارهای ساپورت محلول معرفی کرد (که تحت عنوان تکنیک “نقطه بر نقطه” طبقه بندی می‌گردد).

در سال 1995، انجمن Fraunhofer مراحل ذوب لیزری انتخابی را پیشرفت اعطا کرد.

ده سال 2000

تصویب خلاقیت پروسه چاپ سبک سازی رسوب تلفیقی (FDM) در سال 2009 منقضی شد.